Het is vandaag 4 mei. In een ‘normale’ situatie zou ik vandaag in alle vroegte met de trein zijn vertrokken naar Amsterdam. Ik had me aangemeld als vrijwilliger bij de rituele 4-mei herdenking op het Kastanjeplein. Namen en Nummers, ‘een tijdelijk monument voor oneindig verlies’, van Ida van der Lee. Een andere manier van herdenken, stilstaan bij oorlogsslachtoffers en hen weer thuisbrengen. Wat was ik geraakt toen ik hoorde over dit project. En met name over het ritueel van thuisbrengen. Iedere keer dat ik het uitsprak of er mensen over vertelde kwamen de tranen, een brok in mijn keel. Nu weer. ‘Wat raakt je in het thuisbrengen?’, vroeg een vriendin. ‘Ik denk dat dat mijn kernvraag is, dat ik zelf zo graag thuis gebracht wil worden…’
Een nieuw proces met mezelf startte… Ik weet veel over mezelf. Ik snap waar dingen vandaan komen. Ik herken en erken mijn pijn en ben ook in staat om je te vertellen welke kracht dat bracht. Ik ben een koningin van wijsheden, kan fantastisch redeneren en analyseren. Maar voelen? Voelen wat dat met me doet? Wat er raakt? Waar ik dat voel? Dat is andere koek. Anderen thuisbrengen daarentegen gaat me goed af. Ik ben heel goed in staat om te voelen wat een ánder nodig heeft. Om het individu te zien achter het verhaal. Om mensen te koesteren en veiligheid te bieden zodat zij weer thuiskomen bij zichzelf. Liefdevol zichzelf kunnen zien en erkennen. Voelen dat ze goed genoeg zijn, met alles wat er bij hen hoort. Maar zelf? Dat lukte me niet alleen. Die erkenning, dat het fijn is als iemand je erbij helpt, dat ook jij je hulpvraag mag stellen, wat een stap was dat.
Ik was moe… Moe van het vechten tegen mezelf. Zo wilde ik niet verder. Ik ging aan de slag met (energetisch) lichaamswerk, stopte met het drinken van alcohol en ging koolhydraatarm eten, startte weer met yoga en liet me masseren. Minder verdoven, terug in mijn lichaam, terug naar mijn gevoel. Bewust worden van wat er is. En het werkt… Er komt meer energie, ik verlies de kilo’s die als last voelden, zit lekkerder in mijn vel en voel wat ik nodig heb en verlang. Dingen die moeilijk zijn erken ik, benoem ik, maar ik laat me er niet door tegenhouden. Er zijn zoveel dingen die ik mezelf wijsgemaakt heb, die bij nader inzien toch niet zo waar waren 😉 Overtuigingen die me klein hielden, zorgden voor een schijnveiligheid. Wat een cadeau dit proces! Ik geloof dat dit thuiskomen heet…
Vandaag is het 4 mei en herdenken wij. Staan we stil. Ieder op een eigen manier, met een eigen verhaal. Ik ontmoet en verbind met een klein groepje op Zoom. Het nieuwe herdenken. De stilte in onszelf en bij elkaar zoeken. Voeding in onszelf en bij elkaar vinden. Kracht in onszelf en van elkaar ervaren. Thuiskomen bij onszelf en bij elkaar… Juist nu.
Liefs Annemarie
Laat je raken… Een weergave van Namen en Nummers 2020.
Lief, mooi mens. Wat een eerlijke woorden. En hoe herkenbaar jouw proces van voelen. Fijn dat je dit in woorden hebt gevangen. Ik herken mijzelf hier enorm in. Dank hiervoor. Wetende dat ik niet de enige ben ;-).
Mooi Bianca, fijn dat de woorden je steunen. En nee, je bent zeker niet de enige… X