Huilend komt mijn zoon het water uit, dat watertrappelen was echt teveel van het goede. Hij is op. Wil slapen, naar bed, geen eten meer. Gewoon rust. Nog even lekker tegen papa aankruipen en voorgelezen worden, verder niks meer. Ondertussen trek ik mijn jas aan en loop richting het station. Ook op. Moe. Lusteloos. Op weg naar een vriendin. Als ik diep van binnen kijk zou ik het liefst doen wat mijn zoon doet, mijn bed inkruipen, toegeven aan de vermoeidheid, mezelf verstoppen en rust geven. Ook al vind ik het oprecht heel fijn om die vriendin te zien. Waarschijnlijk wordt het een heerlijke avond, samen filosoferen over het leven en de dingen waar we tegenaan lopen… Maar toch weet ik dat mijn zoon mij iets spiegelt. Hij laat me mijn vermoeidheid zien. Wanneer zal ik het mezelf gunnen om er echt aan toe te geven?
De laatste weken word ik continu met mijn neus op de feiten gedrukt, mensen om me heen, cliënten, zoonlief, mijn man, overal spiegels. Ik ben me er bewust van, zie ze, hoor ze, voel ze, maar ik vind het zo spannend om er aan toe te geven. Ik hoor mezelf advies en tips geven. Weet dat ze ook voor mij gelden, maar toch laat ik ze links liggen. Alleen deze week nog door, volgende week is er meer rust… Zei ik dat vorige week niet ook al? Ik weet niet goed hoe ik dit moet doorbreken. Werken voelt heel fijn en ik krijg heel veel energie van de nieuwe plannen die ik met Lust for Life aan het maken ben. Toch moet ik mezelf elke ochtend mijn bed uit slepen en voelt het overdag alsof ik ieder moment in slaap kan vallen. Maar mezelf dan even dat moment op de bank gunnen, ho maar.
En dan is er die boks training, mijn wekelijkse moment voor mezelf waarin ik mijn hoofd leeg kan sporten. Alle frustratie kan uiten, echt contact maak met mezelf en mijn gevoel. Ik voel ’s ochtends weerstand om te gaan, niet vanwege het sporten, maar omdat ik voel dat er iets geraakt gaat worden. En nee, daarmee bedoel ik niet die linkse hoek van mijn trainer… In de eerste serie is het meteen raak. Ik boks, sla, voel mijn pijn, ben té fanatiek en vecht tegen mezelf en de tranen die ik niet wil laten stromen. Maar ze komen toch. Een trainer die zegt dat hij me ziet en dat hij trots op me is. Zelfs als ik dat nu opschrijf raakt het me. De aandacht en warmte… juist uit deze onverwachte hoek. Dit is wat ik nu zo nodig heb (van mezelf).
Als therapeut is het heel makkelijk voor me om de verbinding met de ander te maken, maar ik merk de laatste tijd dat ik maar moeilijk in contact kom met mezelf. Ik vlucht voor mezelf, ben liever bij de ander. Maar wat heb ik nou echt nodig? Wat wil ik? Waar gaat mijn hart sneller van kloppen? Ik ben klaar voor een volgende stap, voor nog meer werken en leven vanuit mijn hart en met heel veel Lust for Life. Eerst op een dieper niveau contact maken met mijn essentie en mezelf de ruimte geven om te ontdekken. De eerste stappen zijn gezet en het wordt steeds helderder hoe ik verder wil, maar tegelijkertijd is er ook speelruimte om met mezelf aan de slag te gaan. Ontspanning, rust, verdieping, verbinding en plezier opzoeken en me laten inspireren.
Ik wil op een ontspannen en plezierige manier zwemmen en voorkomen dat ik straks huilend en uitgeput het water verlaat. Het doel van mijn onderneming is niet alleen meer Lust for Life voor anderen, maar ook voor mezelf!
Wil jij ook aan de slag met jouw spiegels? Je bent van harte welkom bij Chakra’s & Chocola op 30 januari in Zwolle. Je kunt je opgeven via annemarie@lustforlife-zwolle.nl.
