Bijna 10 jaar geleden ging ik werken in het Hoger Onderwijs. Ik liet de events wereld achter me. Het was tijd om mijn wijsheid, kennis en ervaring door te geven. Tijd om te delen. En jeetje nu, nog geen 10 jaar later, maak ik weer een zelfde stap. Weliswaar binnen een totaal ander vakgebied, maar ik mag weer gaan delen en doorgeven. Ik voel me vereerd. Tegelijkertijd voelt het eigenlijk als een logische stap en een soort vanzelfsprekend. Maar tjongejonge, ook zo spannend! Naast alle plannen voor Lust for Life ga ik vanaf januari 2018 de opleiding Holistisch Therapeut verzorgen voor ZoMa Opleidingen(!!!). We gaan samen van start in Zwolle.
Toen ik een paar jaar geleden in aanraking kwam met Reiki voelde ik direct dat dit was wat me te doen stond.
Dit voelde totaal niet als werken, dit was thuiskomen bij mezelf. Maar ik had toen nooit verwacht dat ik een paar jaar later al groepen zou begeleiden en cursussen en opleidingen zou verzorgen. En dat doorgeven is echt één van de mooiste dingen uit mijn vak. Om de innerlijke groei van mensen te mogen begeleiden, maar hen ook te leren hoe ze dat voor zichzelf (en voor anderen) kunnen, dat maakt me intens gelukkig. Waar het me de afgelopen jaren soms niet snel genoeg kon gaan besef ik me nu hoe bizar en bijzonder deze weg is geweest.
Het is allemaal niet vanzelf gegaan. ‘Het roer omgooien’ wordt vaak geromantiseerd en ik krijg dan ook regelmatig van mensen terug dat het zo knap en mooi is dat ik dat gedaan heb. In the end heeft het pad dat ik met Lust for Life ben ingeslagen me inderdaad super veel gebracht; ik mag weer geloven in dingen zonder het te hoeven verklaren, ik leef veel meer vanuit vertrouwen in plaats van angst en ik ervaar veel meer liefde voor het leven. De weg ernaartoe was alleen behoorlijk hobbelig en pittig; ik heb me klein en onzeker gevoeld, hard aan mezelf getwijfeld, heb mijn pijn onder ogen gezien, voelde veel oordeel over wat ik deed (vooral van mezelf), was niet langer financieel onafhankelijk, vroeg me af wie er überhaupt op me zat te wachten en zo kan ik nog wel even doorgaan. Wat is het dan belangrijk om de veiligheid van je gezin te hebben en het vertrouwen en de warmte te ervaren van de mensen om je heen, maar ook van jezelf.
Nee, het was niet altijd makkelijk en rooskleurig en ik ben er ook nog niet. Nog steeds is het spannend en voel ik me soms alleen in het ondernemerschap. Maar de stappen die ik nu zet met Lust for Life, maar vooral als mezelf, dat is zo gaaf, daar ben ik zo trots op! Ik ben het gewoon aan het doen! Ik heb doorgezet, ben het aangegaan, heb gevochten voor mijn ruimte, heb heel bijzondere mensen leren kennen en ik ben zo blij! Zo blij dat ik dit mag en kan (door)geven en dat dit mijn pad is.
Ik vertelde zoonlief vol enthousiasme over mijn ‘docentschap’ voor ZoMa. Hij juichte met me mee. Wat ik dan ging doen en of hij ook een keer bij mijn school mocht komen kijken. Papa werkt bij Windesheim, dus ook bij mij had hij hoge verwachtingen 😉 Ik vertelde hem dat ik het ook best spannend vond. ‘Dat snap ik wel mam, je bent natuurlijk bang dat de andere mensen meer weten…’ Misschien is dat wel een beetje zo, maar het spannendst is dat het nu zo ‘serieus’ wordt. Ik voel de verantwoordelijkheid, voel dat ik gezien wordt en dat het tijd is om me te manifesteren. Ik voel me kwetsbaar. Dat mag ook spannend zijn! Maar oh jongens, ik voel ook vanuit mijn tenen dat dit mijn pad is en dat ik dit heel goed kan. Dus ja kwetsbaar, maar krachtig tegelijk. Hoe tof is dat!! ❤
