Vandaag liep ik na zes heerlijke vakantieweken de trap van de school op, naar boven, naar de middenbouw. Zoonlief aan de hand. Hij trots en vol energie, ik met een brok in mijn keel naast hem. Ik geef de docent een hand, maak wat vluchtig contact met ouders en zoek ongemakkelijk naar een manier om mijn mannetje in de klas achter te laten. Een knuffel, een zoen, nog een knuffel. Ik draai me om, loop de gang in, bedenk me, draai me weer om en gluur nog even door het raam. ‘Kijk Tieme! Je moeder staat er nog!’ Trots kijkt hij me aan, zwaait enthousiast en stelt me met zijn ogen gerust. Je kunt gaan hoor mam.
Met moeite neem ik afscheid van de vakantiemodus en voel ik dat er een hele nieuwe periode aanbreekt. Een periode waarin plezier en geluk voorop staan, maar ook een periode waarin het serieus wordt. Zoonlief nu aan het echte leren, met een eigen tafeltje en werkschriftjes, ik met een nieuw format en een serieuze agenda. Het gaat gebeuren. De vakantie en het spelen is voorbij. Lust for Life is AAN! Ik heb er zin in, ben heel enthousiast over wat er komt, ben er ook ontzettend aan toe… en toch is er die spanning. Die spanning van het onbekende, van het nog niet weten.
De afgelopen weken heb ik samen met manlief stil gestaan bij hoe vorm te geven aan mijn nieuwe manier van werken. Wat heb ik nodig, wat mis ik, waar ligt mijn kracht en waar beleef ik veel plezier aan. Samen navigeerden we door Spanje en Portugal, maar ook naar onze toekomst. Met een nieuwe manier van werken, de BSO, wellicht een klus in het buitenland en wie weet wat er allemaal nog op ons pad komt. Mijn manier van navigeren is heel impulsief. Als ik iets leuks zie ga ik erop af, weg focus. Dat maakt dat ik mijn doel vaak uit het oog verlies. Ik geniet wel onderweg, maar er is een verschil tussen het kortstondig genieten of daar zijn wat je gelukkig maakt.
Van nature ben ik ietwat chaotisch aangelegd, makkelijk afgeleid en heb ik moeite met het stellen van prioriteiten. Dat maakt tegelijkertijd dat er altijd wel wat met me te beleven valt en dat ik heel flexibel ben 😉 Toch merk ik dat het me ook in de weg kan zitten. Ik heb vaak het gevoel dat ik een groot deel van de dag mezelf verlies in wat dan ook en ik zou graag meer qualitytime willen ervaren. Dus bewust een spelletje spelen met zoonlief zonder aan mijn werk te denken of ondertussen de vaatwasser in te ‘willen’ pakken. Manlief navigeert met meer structuur, hij stelt het doel in op Google Maps en brengt ons er op de snelst mogelijke manier naartoe. Alwaar wij rust en vrede vinden in campinglife. Doel bereikt.
Onze verschillende manier van reizen vraagt om extra afstemming. Het is ons redelijk goed gelukt om hierin aan beide behoeften te voldoen. En soms hielp Google Maps mij een handje. Bijvoorbeeld door de camper naar een onmogelijk landweggetje te navigeren zodat we wel op gevoel móesten varen om überhaupt ergens aan te komen. Zo werd mijn behoefte aan avontuur dan toch weer een beetje vervuld 😉 Nou ja, op zo’n moment voelde ik eigenlijk vooral frustratie en woede omdat we de bewegwijzering naar de camping hadden genegeerd en/of gemist. Door ons blinde vertrouwen in Google Maps vergaten we te kijken naar de signalen om ons heen.
Toen wij het zuidelijkste punt van onze reis bereikt hadden en weer langzaam onderweg gingen naar huis, naar het noorden, zaten we samen op een bankje. Wat is het plan, wat gaan we doen? Mijn mannen roken het thuisfront, de structuur, de duidelijkheid, het ritme. Zij keken ernaar uit om weer thuis te zijn. Ik draaide het liefst de camper weer om, door naar het zuiden! Naar het avontuur, genietend van het onbekende en ook een soort van vluchtend voor mijn werkelijke doel. Dit avontuur is zo makkelijk, zo speels, zo vrij. De truc wordt nu om me ook zo te voelen in mijn dagelijks leven, om die ‘lust for life’, dat gevoel van vrijheid en het spelen, ook in het dagelijkse ritme te gaan ervaren. Mijn doel is helder, mijn man regelt Google Maps en ik kijk ondertussen of we geen bordjes missen. Samen bepalen we de route en navigeren we van A naar B. Het avontuur tegemoet!