Bah! Ik ben het zat! Voor de zoveelste keer dit jaar ben ik aan het kwakkelen. Nou ja, kwakkelen… Deze keer eigenlijk gewoon echt ziek. Vanuit mijn vak ben ik op de hoogte van de energetisch heftige periode waar we nu doorheen gaan, maar als mens heb ik er vooral gruwelijk genoeg van! Wanneer is dat verwerken en loslaten nou eens klaar? Helaas heb je als therapeut geen vrijstelling van dit soort persoonlijke processen, maar moet je er – net als vele anderen – dwars doorheen.
Nou ja, ziek dus. En aan het verwerken. Aan bed en bank gekluisterd. Maar ja, er staan wel afspraken. Er zijn mensen die op me rekenen. Die ook door een dergelijk proces gaan en mij als therapeut naast zich hebben om hen daarin te begeleiden. Maar kan ik dat nu? Kan ik hen zuiver begeleiden en behandelen? Heb ik er de energie voor? Kan ik mijn energie nu delen met anderen of is dit een teken dat ik echt even voor mezelf mag (en moet?) kiezen. Ik voel dat het niet ok is, ik zeg mijn afspraken af. Met een voetnoot dat ik ’s middags even bel. Maar ook die energie kan ik niet opbrengen. Ik voel me beroerd, jeetje, nu laat ik hen dubbel in de steek. Met dit soort issues helpt het me altijd om de situatie om te draaien. Wat zou ik zelf fijn vinden als cliënt? Dat antwoord geeft gelukkig direct rust en ruimte.
Ik merk dat de tranen hoog zitten. Dat er maar weinig nodig is om de sluizen open te zetten. Mijn lichaam is eraan toe om oude pijn en verdriet echt los te laten. Fysiek zijn de tekenen zichtbaar en ik merk het ook emotioneel en mentaal aan mezelf. Ik sta op zo’n keerpunt. Er is veel verandert in de afgelopen periode, ik ben grote stappen aan het zetten. Om dat te kunnen doen mag er eerst ruimte ontstaan, mag ik de oude ballast achter me laten. De focus leggen op mijn eigen ‘liefde voor het leven’. Ik geef me eraan over. Ik wandel veel, kruip vroeg onder de wol en maak een afspraak met mezelf. Tot aan Nepal geef ik mijn lijf en mezelf de ruimte om op adem te komen. Even goed voor mezelf zorgen. Geen alcohol, gezond eten, veel wandelen, schrijven, lachen en regelmatig even wat extra aandacht door een massage o.i.d.
Van huis uit ben ik Katholiek opgevoed. Carnaval vierden we maar af en toe en de vastentijd heb ik nooit zo bewust meebeleeft. Ik gok dat mijn moeder ons daar onbewust wel een beetje aan deel liet nemen, maar als kind is het me niet bewust bijgebleven. 😉 Nu voel ik heel sterk de behoefte om te minderen en nog bewuster te leven, niet omdat het moet of hoort, niet opgelegd vanuit een instantie, maar omdat ik het wil en me intrinsiek gemotiveerd voel om dat te doen. De kogel over ‘de alcohol’ is sinds zondag door de kerk, wat dan wel weer mooi symbolisch is. Dat is denk ik de grootste stap. Ik ben benieuwd wat deze periode me gaat brengen en hoe ik hier nog meer invulling aan ga geven. Laat de lenteschoonmaak maar beginnen!! Tijd voor een frisse wind en nieuwe energie! Nog 45 dagen tot Nepal… 🙂
