Ander Leven
De keus voor een ander leven
Het grote aftellen is begonnen. We staan aan de vooravond van een totaal ander leven. De afgelopen weken hebben we door geraasd, niet bewust stil gestaan bij wat dit met ons deed. Vooral dooorrrrr… en niet voelen. Want pfff, als ik dat toelaat, dan komen de tranen. Man, wat vind ik het spannend! Natuurlijk hebben we een bewuste keus gemaakt, maar nu het bijna zover is breekt het angstzweet me uit.
Geen toeval
Ik geloof dat dingen niet zomaar op je pad komen. Zo zijn ons nieuwe huis en onze pup Guus ‘toevallig’ op ons pad gekomen, maar was ook die aanrijding er vast met een reden. Met een harde klap werden we stil gezet. Zonder daar gehoor aan te geven gingen we eerst nog op wilskracht en adrenaline door, maar het lukt niet meer. We moeten stil staan. Ons lijf roept, de concentratie laat te wensen over, misselijk, hoofdpijn en we kunnen niet anders dan aandacht geven aan dat wat er is. De verbinding opzoeken met onszelf en elkaar.
Oude patronen
Ik zit aan de keukentafel met manlief. Allebei hebben we de tranen in onze ogen staan. Wat verlangen we ernaar om ons weer te verbinden. We zijn terug gestapt in een oud patroon: ZELF DOEN. Een soort overleefstand, controle proberen te houden, vasthouden aan dat wat altijd heeft gewerkt en vooral de ander niet toelaten aan je zijde. En toch voelen we beiden: dit is niet langer behulpzaam, we hebben een keus. We kunnen én willen dit niet langer alleen. We hebben elkaar nodig. Het voelt kwetsbaar, klein, onzeker en fragiel. Tegelijkertijd super krachtig en groots. Wat hebben we samen al veel doorstaan. Ook dit gaan we samen aan. De tranen stromen als we de liefde voor elkaar weer toelaten. Ja. Met jou.
Ik hoor mezelf keer op keer aan mensen vertellen dat we van 86m2 naar 2000m2 gaan. Als ik erover vertel voelt het alsof het niet over mij gaat, ik sta er buiten en laat het nog niet toe. Het besef is er nog niet, zolang ik het niet voel is het ook nog geen realiteit. Afscheid nemen is niet mijn ding. Ja, het voelt als de juiste stap. Deze plek heeft ons heel veel gebracht, het was echt een veilig thuis, maar hij houdt ons ook klein. Met de keuze voor een ander huis, een andere leefomgeving kiezen we ook voor onze grootsheid. Voor vertraging en zorgvuldigheid. Voor een leven vol vertrouwen en overgave. Daar kijk ik ontzettend naar uit én ik vind het reusachtig spannend.
Mijn spiegel
Onze Guus staat op de bank, staart tussen de benen, hij durft er niet af te springen. Hij ziet dat er veel leuks op de grond te halen valt, toch zet hij zich schrap en blijft waar hij is. We geven hem een liefdevol zetje en hij komt prima op z’n pootjes terecht. Hij kwispelt vol trots en duikt op al het leuks.
Wat een spiegel. Ik zet me schrap… haal een keer diep adem, voel de steun in mijn rug en… PLONS! Here we go.
Liefs Annemarie
Ps. Hoe bijzonder dat ik juist op dit moment in mijn leven de training van het Alexander Concept ga volgen. Vol vertrouwen Ander Leven tegemoet.