Als niets meer moet is dat ont-moeten
Mannelijk vs. vrouwelijk
Daar zit ik, starend naar mijn computer scherm. Het is een intense week geweest. Een week vol afscheid, maar ook een week vol bijzondere ontmoetingen en fijne verbindingen. Ik merk dat ik er vol van ben, of juist leeg. Ik weet niet zo goed wat er nu is. Ik heb mijn mond vol tegen iedereen over je vrouwelijke energie, over je overgeven aan de flow, verzachten, vertragen, zakken naar je bekken. Wat doe ik zelf? Ik kijk naar mijn to-do list en vind dat ik doorrrrr moet… Het moeten grijpt me naar de keel. Volop in mijn mannelijke energie.
Er gaat een soort overlevingsmechanisme aan bij me. Doelgericht, volle kracht vooruit, zorgen dat ik finish. Want anders… Ja, anders wat? Anders voel ik het afscheid, anders voel ik de leegte, voel ik het gemis. Anders voel ik ook wat er komt, de trots, wat er in het verschiet ligt, hoeveel moois, dat ik echt ga staan, dat ik gezien word, dat ik op mijn eigenwijze manier programma’s neerzet en samenwerkingen aanga. Misschien is dat stuk nog wel enger. Dan wordt moeten willen, dan verzacht en vertraag ik, dan mag ik voelen, vol in mijn vrouwelijke energie. Het laten stromen.
Een tussenfase, nergens echt aanwezig
Het is een onrustige tijd. Met één been in het oude en één been onderweg naar iets nieuws, maar eigenlijk nergens nog helemaal aanwezig. Zo’n ’tussenfase’. Ik mis mijn eigen overgave aan het moment. Het maakt me onrustig. Ik grijp naar mijn telefoon, scrol voor de zoveelste keer gedachteloos langs Instagram en LinkedIn posts. Zonder echt iets te zien. De bekende afleidingsmanoeuvre van wat er is. Ik ben me bewust van mijn gedrag. Bewust onbekwaam, haha. Ik vind er ook iets van. Voel een oordeel over mezelf. Wat weet ik het allemaal goed te benoemen, maar oh wat is het lastig om mijn gevoel echt toe te laten. Om mijn patronen te veranderen. Om ‘gewoon’ in het hier en nu te zijn. Liever en beter vlucht ik.
Inspirerende gedichten die me emotioneren
Er zijn twee gedichten die me in deze weken raken, iedere keer weer. Ik probeer ze soms met een afstand te lezen, dan weer helemaal te voelen en toe te laten. Het eerste gedicht is ‘Je bent genoeg’ van Niels Zwakhals. Een prachtig gedicht, zo raak, zo waar, zo moeilijk ook… Altijd heb ik het gevoel dat de lat nog net een standje hoger moet liggen. In mijn ogen is het nooit genoeg. Ben ik nooit genoeg. Er is altijd een innerlijke criticus die me verteld dat het beter kan, meer, verder, groter. Ik leef vanuit een angst voor een tekort, een angst om niet te voldoen. Ik weet rationeel waar dat vandaan komt, maar om de pijn op dat stuk los te laten en echt te voelen, te geloven, te weten dat je genoeg bent… Dat is een proces van jaren. Elke keer een stapje vooruit, soms weer een stapje terug.
En dan het gedicht van Brigit Rozestraten, ‘Als niets meer moet’. Als niets meer moet is dat ont-moeten. Ik hoorde dit gedicht jaren geleden bij een training Geweldloze Communicatie, ik pak het er heel regelmatig weer bij. Het heilige moeten… We kennen het allemaal. Dat ik mensen liefdevol en krachtig kan begeleiden in een dergelijk proces, maakt niet dat het mij altijd makkelijk afgaat. Dat ik wél kan ontspannen in wat er is. Daar waar mijn pijn zit, zit ook mijn kracht in de begeleiding van een ander. Ik weet wat een ander nodig heeft, kan de ander zien, heb veel te geven. Voor mezelf is dat lastiger. Geven en ontvangen zijn daarin ook bij mij uit balans 😉 Het moeten geeft een welkome afleiding, maar het moeten zet me ook achter tralies. Lief mens. Stop. Ga zitten en ontspan. Je bent genoeg.
‘Als niets meer moet mag ik er zijn.’ Voluit, rechtop, fier en krachtig. Adem in, adem uit.
Ja. Ik ga het aan. Een glimlach rond mijn lippen en een blos op mijn wangen. Genietend van wat er is. Met vertrouwen richting de toekomst. Het is mooi geweest en het wordt nog mooier. En die kronkels? Die helpen me groeien. Helpen me om bewust te worden. Om te ZIJN.
Als niets meer moet | Brigit Rozestraten
Als niets meer moet, is dat ont-moeten
Als niets meer moet, mag ik er zijn
Als niets meer moet, is alles mogelijk
Dan doet ontmoeten niet meer pijn
Het moeten zet me achter tralies
Met monsters om me heen op wacht
Afwijzing, Woede en Vernedering
Maar IK ben het die mezelf veracht
Ik maak van willen meestal moeten
Omdat ik steeds naar iets verlang
Goedkeuring, liefde of aanvaarding
En daarom ben ik altijd bang
Als niets meer moet, ontmoet ik Vrijheid
Zij wordt mijn liefste kameraad
Zij accepteert, steunt en vertrouwt me
Ik weet dat zij me nooit verraadt
Dan kan ik jou ook vrijheid geven
Ik houd je niet meer in mijn macht
Jij hebt recht op je eigen leven
Op jouw manier vanuit je kracht
Als niets meer moet, kan ik ontmoeten
Gewoon omdat het dan zo gaat
Niet meer de eis ontmoet te worden
Geen angst meer dat je me verlaat
Want zonder moeten is er Vrijheid
Vol liefde en humor spoort ze me aan
Om elk aspect van mezelf te beminnen
En zo het leven aan te gaan
Ik wil mezelf nu graag ontmoeten
Verlost van uiterlijke schijn
Ik sta mij toe niets meer te moeten
En eindelijk mezelf te zijn
Brigit Rozestraten (juli 2003)
Bron: www.vinetraining.nl