Lust for Life gaat (bijna) LIVE!

Thuis. Tenminste, weer een soort van thuis… Afgelopen weken stonden bij mij in het teken van reizen, naar Nepal, naar Noorwegen en een eerste tripje met onze nieuwe camper. Oh! Wat was het fijn om weg te zijn. Middenin de natuur, mezelf laten onderdompelen in een andere cultuur, zonder computer, zonder agenda, zonder plan. Een comfortabele vlucht uit mijn dagelijkse gang van zaken. Mijn hoofd mocht uit, volop in de ontdekstand, het avontuur aangaan, wegen bewandelen die ik nog niet kende. Soms confronterend of spannend en even vaak zo prachtig om te zien wat er dan op je pad komt!

Gek om te voelen hoe comfortabel reizen voelt voor me, hoe makkelijk ik me thuis voel op een vreemde plek, Read more

Toen ik startte met Lust for Life zei mijn coach tegen mij, het lijkt alsof je aan de oever van een rivier staat, jouw levensstroom. Je ziet hoe prachtig hij is, maar toch durf je je nog niet te laten meevoeren door de stroming, durf je er niet in te stappen. Je steekt af en toe een teen in het water en denkt dan, brrr… koud, ik wacht nog even. Dit is vier jaar geleden, maar nu weer oh zo actueel voor me.

Inmiddels zit ik ín die rivier, moeiteloos eigenlijk en laat de stroom aan me voorbij glijden. Ik geniet van het warme water langs mijn lijf, van het vredige kabbelen. Het voelt als een soort adempauze om te beseffen wat voor stroomversnelling er achter me ligt en waar ik nu naartoe beweeg. Read more

Bah! Ik ben het zat! Voor de zoveelste keer dit jaar ben ik aan het kwakkelen. Nou ja, kwakkelen… Deze keer eigenlijk gewoon echt ziek. Vanuit mijn vak ben ik op de hoogte van de energetisch heftige periode waar we nu doorheen gaan, maar als mens heb ik er vooral gruwelijk genoeg van! Wanneer is dat verwerken en loslaten nou eens klaar? Helaas heb je als therapeut geen vrijstelling van dit soort persoonlijke processen, maar moet je er – net als vele anderen – dwars doorheen.

Nou ja, ziek dus. En aan het verwerken. Aan bed en bank gekluisterd. Maar ja, er staan wel afspraken. Er zijn mensen die op me rekenen. Die ook door een dergelijk proces gaan en mij als therapeut naast zich hebben om hen daarin te begeleiden. Read more

Huilend komt mijn zoon het water uit, dat watertrappelen was echt teveel van het goede. Hij is op. Wil slapen, naar bed, geen eten meer. Gewoon rust. Nog even lekker tegen papa aankruipen en voorgelezen worden, verder niks meer. Ondertussen trek ik mijn jas aan en loop richting het station. Ook op. Moe. Lusteloos. Op weg naar een vriendin. Als ik diep van binnen kijk zou ik het liefst doen wat mijn zoon doet, mijn bed inkruipen, toegeven aan de vermoeidheid, mezelf verstoppen en rust geven. Ook al vind ik het oprecht heel fijn om die vriendin te zien. Waarschijnlijk wordt het een heerlijke avond, samen filosoferen over het leven en de dingen waar we tegenaan lopen… Maar toch weet ik dat mijn zoon mij iets spiegelt. Read more